انواع مختلف سیستم‌های هشدار اعلام حریق
سیستم‌های هشدار اعلام حریق می‌توانند به چهار نوع اصلی تقسیم شوند:
متعارف
نشانی پذیر
هوشمند
بی‌سیم
در ادامه به توضیح هر یک می‌پردازیم.
1. سیستم اعلام حریق متعارف
در سیستم اعلام حریق متعارف، برای اتصال شستی‌ها و آشکارساز ها از کابل کشی فیزیکی استفاده‌شده است و سیگنال ها از این سیستم به واحد کنترل اصلی بر‌می‌گردد.
آشکارساز ها و شستی ها (آشکارساز های دستی)، برای ساده کردن تشخیص علت هشدار، در «میدان ها» تنظیم شده‌اند. این موضوع هم برای گروه آتش‌نشانی و هم مدیریت عمومی ساختمان مهم است.
هر میدان در صفحۀ دستی اعلام حریق با یک لامپ نشانگر، نمایش متن و یا در بعضی مواقع با هردو نمایش داده می‌شود.
این موضوع قابل‌درک است که ما هرچه ساختمانی را به میدان های بیشتری تقسیم بندی کنیم، مکان‌یابی دقیق‌تری هم از آژیر هشدار خواهیم داشت.
صفحۀ دستی به حداقل دو مدار ژرفاسنج متصل شده است که می‌تواند شامل زنگ، ژرفاسنج الکترونیکی و دیگر ابزارهای صوتی هشداردهنده باشد.
این ابزارها هستند که آژیرها را هنگام تحریک به صدا در می‌آورند.
2. سیستم های اعلام حریق نشانی پذیر
اصل آشکارسازی یک سیستم نشانی پذیر مانند سیستم های متعارف است و تنها تفاوت آن این است که به هر آشکارساز نشانی ثابتی داده می‌شود (معمولاً با استفاده از یک کلید فشاری سریع) و صفحۀ دستی ای که می‌تواند به‌صورت دقیق تشخیص دهد که کدام آشکارساز یا شستی اعلام حریق باعث به صدا درآمدن این هشدار شده است.
این مدار آشکارساز به‌صورت حلقه ای انشعابی سیم‌کشی شده و بیش از 99 وسیله می توانند به هر انشعاب آن متصل شوند.
هر حلقۀ انشعابی با ماژول جدا کنندۀ حلقوی پر می‌شود تا حلقۀ انشعابی به‌صورت منظم قرار گیرد و خطا یا قطعی برق تنها باعث از دست رفتن بخش کوچکی از سیستم شود و دیگر بخش ها بتوانند به صورت عادی به کار خود ادامه دهند.
در دو سیستم «اعلام حریق متعارف» و «اعلام حریق نشانی پذیر»، آشکارساز ها تنها می توانند سیگنال های خروجی از میزان حادثۀ ردیابی شده بفرستند و ازاین‌جهت هم هوشمند محسوب نمی‌شوند.
وظیفۀ تصمیم گیری دربارۀ وقوع آتش سوزی، خطا، پیش هشدار و یا دیگر موارد را دارد.
3. سیستم های اعلام حریق هوشمند
در سیستم اعلام حریق هوشمند، هر آشکارساز به‌صورت مؤثر از رایانۀ خود استفاده کرده و محیط پیرامون را ارزیابی می‌کند؛ سپس با صفحۀ دستی ارتباط برقرار می‌کند؛ اگر آتش سوزی یا خطایی رخ داد و یا سَری آشکارساز نیاز به پاک سازی داشت، آن را اعلام می کند.
اساساً سیستم های هوشمند بسیار پیچیده تر هستند و نسبت به سیستم های متعارف یا نشانی پذیر از تسهیلات بیشتری هم استفاده می کنند. هدف اصلی این سیستم ها تلاش برای جلوگیری از وقوع هشدارهای اشتباه است.
سیستم های هشدار اعلام حریق در نسخه‌های 2، 4 و یا 8 حلقه‌ای موجود هستند که به این معناست که محیط های وسیع می توانند از یک صفحۀ تنها نظارت شوند.
4. سیستم های اعلام حریق بی‌سیم
آخرین سیستمی که در نظر گرفته‌شده سیستم اعلام حریق بی‌سیم است.
این نوع سیستم، جایگزین مؤثری برای سیستم های هشدار سنتی است و کاربردهای فراوانی دارد. برای اتصال حسگرها و ابزارها به کنترل‌کننده، به‌صورت امن و بدون مجوز از رابطهای رادیویی برای اتصال استفاده می کند.
مفهوم ساده‌ای است که مزیت های فراوانی ارائه می‌دهد و آشکارسازی کاملاً هوشمند و بدون نیاز به کابل کشی برای اعلام آتش است.
در این مقاله آموختیم که سیستم های هشدار اعلام حریق در بسیاری از ساختمان ها جاسازی‌شده و روزانه در دسترس ما قرار دارند و برای هشدار به افراد داخل ساختمان در مواقع اضطراری یا وقایع مربوط به آتش سوزی استفاده می شوند.
