عوامل خاموش کننده

عوامل خاموش کننده

آب

از عوامل خاموش کننده: آب متداول ترین عامل برای آتش سوزی های گروه A است و همانطور که تصور می شود کاملا موثر است. آب اثر زیادی در سردکردن سطوح سوخت دارد و بنابراین باعث کاهش سرعت پیرولیز (تجزیه در اثر حرارت) سوخت می شود. برای این خاموش کننده ها اثر گازی کم است، اما نازل های مه پاش آب که توسط مامورین آتش نشانی استفاده می شود، قطرات آب به اندازه کافی کوچکی را تولید می کنند که قادر به خاموش کردن گازهای شعله ور نیز هستند.

قطرات کوچک تر، باعث کارایی بیشتر در گازهای شعله ور می شوند. با توجه به این، خاموش کننده های غبار آب ’خشک‘ توسط جول سفیر گسترش یافته اند. نازل منحصر به فرد که ذرات آب را به ذرات میکروسکوپی پخش می کند این خاموش کننده را برای استفاده در الکتریسیته ایمن می کند، به  طوری که آزمایش 35 کیلو ولت را انجام داده است و چاله هایی را که باعث هدایت الکتریسته می شود تولید نمی کند.

سورفکتانت ها

در گذشته، برای جلوگیری از زنگ زدن خاموش کننده های براساس آب، آنها حاوی مقادیر ناچیزی از سایر مواد شیمیایی بودند اما اکنون با پلاستیک پوشانده  شده اند. برخی نیز حاوی سورفکتانت ها هستند که به نفوذ آب در عمق ماده درحال سوختن کمک می کند و به سطوح شیب دار بهتر می چسبد، که به آب با مواد افزودنی معروف است.

آب ممکن است به آتش سوزی های دسته B کمک کند یا نکند؛ به این بستگی دارد که آیا مولکول های مایع مولکول هایی قطبی هستند یا نه. اگر مایعی که در حال سوختن است مولکول های قطبی داشته باشد، مثل الکل، هیچ مشکلی نیست. اگر مایع غیرقطبی باشد، مثلا هیدروکربن های بزرگ مثل نفت، آب از طریق روغن فرو می رود تا اینکه به لایه گرما برسد و سپس فورا به جریانی تبدیل می شود که در یک فوران شدید محتویات در حال سوختن خارج می شود، که به جوشیدن معروف است.

متناوبا، از آنجا که آب سنگین تر از روغن است، به پایین فرو می رود و روغن را جابه جا می کند تا اینکه روغن شعله ور از لبه ظرف جاری شود بنابراین آتش پخش می شود؛ این به لبریزشدن معروف است. دلیل این که چرا نباید هرگز از آب برای آتش  سوزی های روغن استفاده کرد این است. تنها استثنا خاموش  کننده های غبار آب خشک هستند، که لایه  خیلی خوبی را ایجاد می کنند که هرگز به سطح مایع درحال سوختن نفوذ نمی کند. این باعث ایجاد جریان آب سرد کننده ای در بالای مایع می شود که مانع از تامین اکسیژن می شود.

خاموش کننده های آب معمولی

استفاده از خاموش کننده های آب معمولی در آتش سوزی الکتریکی احتمالا باعث می شود که اپراتور شوک الکتریکی دریافت کند. با این حال، اگر جریان برق به طور مطمئنی قطع شود، آب تمیز درواقع نسبت به کف و پودرهای خشک آسیب کمتری به تجهیزات الکتریکی وارد می کند. نازل های اسپری مخصوص، مجهز به دستگاه های چرخشی ریزی به نام مارپیچ هستند، که جریان سریع آب مداوم را با قطرات پیاپی جایگزین می کند، که باعث می شود مقاومت الکتریکی جریان سریع بسیار افزایش یابد. دوباره، خاموش کننده های غبار آب خشک به مشکلات رسانایی غلبه کرده اند چرا که غبار نمی تواند الکتریسیته را هدایت کند، و استفاده از غبار چاله هایی را که باعث رسانایی الکتریکی می شود ایجاد نمی کند.

غبار آب

یک پیشرفت نسبتا اخیر کپسول آتش نشانی غبار آب است، که ’خاموش کننده آتش غبار آب خشک‘ نیز نامیده می شود. همه خاموش کننده های غبار آب، آب را به ذرات غبار ریزی تبدیل می کنند که آتش را خیس و سرد می کنند. همچنین ذرات درست در بالای سطح تبخیر می شوند، و اندازه آنها به سرعت گسترش می یابد و بنابراین آتش را از اکسیژن محروم می کنند. بعضی از مدل ها از روتورهایی (چرخاننده) برای مخلوط کردن نیتروژن و آب استفاده می کنند تا ذرات آب ریز مورد نیاز به دست آید.

مهم:

برخی از برندها، برای مثال UltraFire آب دیونیزه (یون زدوده) را به کار می برند که نمی تواند الکتریسیته را هدایت کند. این مدل ها می توانند برای تجهیزات الکتریکی تا 1000 ولت برق زنده (ا متر فاصله ایمن) استفاده شوند. بنابراین خاموش کننده های غبار آب UltraFire برای همه خطرات موجود در خانه ها و ادارات مناسب هستند. خطرات مشمول مبلمان نرم، کاغذ، چوب، تجهیزات الکتریکی زنده تا 1000 ولت و آتش سوزی های چربی کوچک هستند. ذرات غبار آب به زیر سطح مایعات مشتعل فرو نمی روند، بنابراین هنگام استفاده در مایعات و چربی های داغ مانع از فوران شدید می شود که توسط خاموش کننده های مبتنی بر آب معمولی ایجاد می شد.

خاموش کننده غبار آب

خاموش کننده های غبار آب از  آنجا که حاوی مواد شیمیایی نیستند می توانند بر روی مردم و حیوانات نیز استفاده شوند، و جریان سریع غبار حتی در فاصله بسیار نزدیک باعث آسیب به مردم یا حیوانات نمی شود.

جریان سریع غبار از خاموش کننده، بین استفاده کننده و آتش یک سد سردکننده می کند که باعث کاربرد بسیار ایمن خاموش کننده می شود. غبار همچنین ذرات دود آتش را برطرف می کند، که به دیدپذیری و خطرات استنشاق ناشی از نزدیک بودن به آتش کمک می کند.

غبار آب (هنگامیکه شامل آب دیونیزه است) می تواند اغلب در تجهیزات باارزش، عتیقه جات و سایر موارد آسیب پذیر به کار رود، زیرا آنها بدون پس مانده هستند و فقط سطوح را کمی خیس می کنند.

کف ها

کف ها معمولا در آتش سوزی های دسته B استفاده می شوند، و برای آتش سوزی های دسته A نیز موثرند. این خاموش کننده ها عمدتا براساس آب هستند، با یک عامل کف کننده به طوری که کف می تواند بالای مایع در حال سوختن شناور شود و بر هم کنش بین شعله ها و سطح سوخت را از قطع کند.

کف های معمولی برای استفاده در مایعات قابل اشتعال غیرقطبی مثل بنزین طراحی شده اند، اما ممکن است در مایعات قطبی مثل الکل یا گلیکول خیلی سریع تجزیه شوند. تجهیزاتی که مقادیر زیادی از مایعات قطبی قابل اشتعال را جابه جا می کنند به جای آن از “کف مقاوم در برابر الکل” مخصوص استفاده می کنند. کف های الکل باید به آرامی اطراف مایع در حال سوختن ریخته شوند.

اگر برای انجام این کار نمی توان به اندازه کافی به آتش نزدیک شد، باید در سطح یک جامد مجاور اسپری شوند به طوریکه به آرامی به سمت مایع درحال سوختن بروند. کف های معمولی اگر ریخته شوند بهتر کار می کنند اما ضروری نیست.

کف های پروتئینی

از کف های پروتئینی برای فرونشاندن آتش در تصادفات هواپیمایی استفاده می شد تا اینکه “آب سبک” در دهه 1960 گسترش یافت، که به “کف لایه  دار آبی” (یا AFFF) نیز معروف است. کپسول آتش نشانی دی اکسید کربن (بعدا سدیم بی کربنات) برای فرونشاندن شعله های آتش استفاده شدند و برای جلوگیری از احتراق مجدد بخارهای سوخت از کف استفاده شد.

”کف زدن باند“ می تواند اصطکاک و جرقه ها را در فرود آمدن تصادفات کاهش  دهد، و کف پروتئین برای این منظور استفاده می شود، اگرچه مقررات FAA اطمینان به استفاده از آن را برای آتش نشانی ممنوع کرده است.

ادر حال حاضر عمدتا از خاموش کننده های کف در ادارات استفاده می شود به طوریکه خاموش کننده های کف اکثر خطرات موجود در ادارات را پوشش می دهند، و بیشتر آنها اگر تا 35 کیلوولت تایید  شده باشند و اپراتور فاصله 1 متری از دستگاه الکتریکی زنده را حفظ کند، بر روی الکتریسیته ایمن هستند.